Sevdiğinize hemen bağlanıyor ve kopamıyorsunuz. Günlerce, haftalarca, aylarca hatta bazen yıllarca sürüyor bu acı ve onu unutamıyorsunuz.
Aslında bir yanınız bu ilişkinin baştan sona yanlış olduğunu biliyor. Sizin için doğru kişi o değil ama yine de kendinize söz geçiremiyor ve onu aklınızdan bir türlü çıkaramıyorsunuz.
Bazen bunun için kendinize kızıyor, “O benden ayrıldı, keyfine bakıyor. Bunu ben neden yapamıyorum” diyorsunuz. Hatta “bu ilişkide fedakârlık yapan, hep veren benim. Yine de benden nasıl vazgeçer, neden yalan söyler” dediğiniz de oluyor.
Bu sorunun cevabı aslında sizde... Ona çok değer verdiniz, sevildiğinizden daha çok sevdiniz, onu kaybetmemek için maddi manevi ne varsa verdiniz, o da bunu ilişkide verilen bir taviz olarak kabul etti. Yani kısaca “Ben neymişim be abi!” dedi. İlişkideki dengeyi bozdunuz. Karşı tarafa vazgeçilmez olduğunu hissettirdiniz.
Çok sevmek, sevdiği için her türlü fedakârlığı göze almak kötü bir şey mi? Hayır, asla değil, hatta belki de asıl yapılması gereken, herkes tarafından özlenen, idealize edilen şey bu ama hayatın içinde her zaman iki iki daha dört etmiyor.
İnsan psikolojisinde bunun da bir cevabı var. Sorun bakalım kendinize, bazen siz de böyle yapmıyor musunuz? Sizi seveni, sizin için her şeyi feda etmeye hazır olanı değil, size pek de uygun olmayan ama bir şekilde size cazip geleni tercih etmiyor musunuz? Asıl aşkı bu kişilerle yaşamak istemiyor musunuz?
Demek ki terk edilen, aldatılan, önemsenmeyen sadece sizler değilsiniz. Zamanında buna benzer şeyleri siz de yaptınız. İnsanoğlu böyledir işte… O size ömrünü verse, inanın bu sefer de bırakıp giden siz olursunuz. Yani bu kişiler kötü oldukları için yapmıyor bunları.
Çok para verdiğiniz eşyalarınıza çok özen gösteriyorsunuz değil mi? Ancak aynı kalitede bile olsa pazardan aldığınız malı eskimeden atabiliyorsunuz.
İlişki iyice oturmadan, aradan yıllar geçmeden, güvenilir biri olduğunu size defalarca kanıtlamadan, sırf onu kaybetme korkusuyla fedakârlık yapan taraf olmayın sakın.
Üzülürsünüz sonra...
"Psikiyatrist Dr. Gülseren Budayıcıoğlu"